Κοινωνία ομήρων

ΓΡ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
gnikolo@dolnet.gr

Η ελεύθερη οικονομία, στην οποία τόσο πολύ πιστεύει η κυβέρνηση Καραμανλή και ειδικά ο υπουργός Οικονομίας κ. Γ. Αλογοσκούφης, έχει στο ιδεολογικό της κέντρο μια λέξη: Deregulation ή σε ελεύθερη μετάφραση «απορρύθμιση». Η κακόηχη αυτή λέξη, μια λέξη που στα ελληνικά ακούγεται αρνητική σε βαθμό ανησυχητικό, μπορεί να κρύβει τη λύση του μεγαλύτερου προβλήματος της ελληνικής οικονομίας.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα; Κατά κοινή ομολογία η γραφειοκρατία.

Οι δεκάδες χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι που ζουν παρασιτικά, εις βάρος όλων μας, εμποδίζουν την ανάπτυξη και συντηρούν τη διαφθορά και την παραοικονομία. Και ενώ η λέξη απορρύθμιση είναι η ραχοκοκαλιά της ελεύθερης οικονομίας, η κυβέρνηση αυτή δεν κάνει τίποτε για να την εφαρμόσει στην πράξη.

Μία ακόμη ευκαιρία για απορρύθμιση πήγε χαμένη την εβδομάδα που πέρασε με την απεργία των βυτιοφόρων.

Πρόκειται για ένα «κλειστό» επάγγελμα, δηλαδή ένα επάγγελμα που για να το ασκήσεις, χρειάζεσαι άδεια από το κράτος και οι άδειες είναι περιορισμένες.

Δυστυχώς δεν είναι το μόνο.

Συμβολαιογράφοι, φαρμακοποιοί, ταξιτζήδες είναι τα πιο γνωστά κλειστά επαγγέλματα.

Από εκεί και πέρα, υπάρχουν χιλιάδες άλλα που χρειάζονται άδεια του κράτους, η οποία όμως ποτέ δεν εκδίδεται με αυτόματες διαδικασίες και σαφείς όρους. Πάντοτε ο νόμος χρήζει ερμηνείας από τη δημόσια υπηρεσία ή ακόμη και τον υπάλληλο και πάντοτε η ερμηνεία συνοδεύεται από αμοιβή. Οι υπηρεσίες και οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι σαν την Πυθία. Δίνουν μια ερμηνεία που χρήζει ερμηνείας και για να τη δώσουν χρειάζεται ένα μικρό ή μεγάλο λαδωματάκι.
Το πρόβλημα είναι γενικό, αλλά τα κλειστά επαγγέλματα το κάνουν χειρότερο. Οσοι συμμετέχουν σε αυτά έχουν για συνομιλητή το κράτος αντί για την αγορά.

Η αμοιβή φερ' ειπείν των κατόχων βυτιοφόρων δεν καθορίζεται από την προσφορά και τη ζήτηση αλλά από το παζάρι τους με το κράτος.

Και προκειμένου να εκβιάσουν το κράτος, απεργούν και αφήνουν χωρίς καύσιμα ολόκληρη την κοινωνία. Το ίδιο κάνουν και οι ταξιτζήδες και όλοι όσοι συνομιλούν με το Δημόσιο. Η απεργία είναι η γλώσσα της συνεννόησης με τον Μεγάλο Εργοδότη, δηλαδή την εκάστοτε κυβέρνηση. Και το κόλπο είναι εξαιρετικά απλό. Απεργεί ο κλάδος, για να ταλαιπωρηθεί η κοινωνία, να αγανακτήσουν οι πολίτες, να πιέσουν τους βουλευτές, να φοβηθούν αυτοί το πολιτικό κόστος και να ικανοποιηθεί το αίτημα του κλάδου. Είμαστε δηλαδή μια κοινωνία ομήρων που κάθε τόσο μας χρησιμοποιεί ως τέτοιους και κάποια άλλη επαγγελματική ομάδα για να πιέσει την κυβέρνηση προς ίδιον όφελος.

Αν η κυβέρνηση πίστευε πράγματι στην ελεύθερη οικονομία θα ξεκινούσε από την απορρύθμιση.

Οι Βρυξέλλες πιέζουν προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά και οι συνθήκες είναι ώριμες στην ελληνική κοινωνία.

Ζούμε σε μια εποχή που οι περισσότεροι από εμάς έχουν ξεχάσει ή προσπαθούν να ξεχάσουν το κράτος.

Εχουμε πειστεί ότι ο κόσμος κινείται με βάση την προσφορά και τη ζήτηση και προσαρμόζουμε τις επαγγελματικές μας δραστηριότητες σε αυτή τη λογική.

Αυτό στην Ευρώπη αποτελεί κανόνα και θα μπορούσε και εδώ πολύ γρήγορα να γίνει το ίδιο αν η κυβέρνηση έβγαζε από τη μέση τη γραφειοκρατία.

Αν το να έχεις βυτιοφόρο, ταξί ή φαρμακείο δεν εξαρτάται από το κράτος, αν δεν χρειάζεσαι ειδική άδεια που σου εξασφαλίζει ότι δεν θα μπούνε νέοι στη δουλειά και ότι επαγγελματικά θα είσαι πάντοτε προνομιούχος, δεν χρειάζεται ούτε να λαδώσεις ούτε να παρακαλάς τους δημοσίους υπαλλήλους. Το ίδιο ισχύει για όλες τις δουλειές.

Αφού η κυβέρνηση δεν μπορεί να ελέγξει τη διεφθαρμένη γραφειοκρατία, ας αρχίσει σταδιακά να την αχρηστεύει. Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, η απλούστευση των διαδικασιών στις συναλλαγές μας με το Δημόσιο και η υιοθέτηση αντικειμενικών κριτηρίων, με σαφείς όρους και προϋποθέσεις που θα είναι αντιληπτοί σε όλους και δεν θα χρειάζονται ερμηνεία από τις δημόσιες υπηρεσίες, αποτελούν σημαντικά βήματα που πρέπει να κάνει η κυβέρνηση.

Το ΒΗΜΑ, 18/05/2008